Kapal dan Ilusi

Apakah kita bisa hidup dalam realita tetapi sebenarnya yang kita pikir kenyataan hanyalah sebuah ilusi?

Bila kita kembali ke asal, dari mana asalnya mulanya sebuah rasa, apa yang mendasari rasa itu? Benarkah cinta? Cinta yang mana? Cinta yang memutuskan untuk datang sendiri? Atau cinta yang diputuskan untuk datang?

Cinta yang bersih murni tanpa syarat... atau hanya nafsu dan niat terselubung yang berkedok cinta?
Bila benar cinta, akankah cinta itu terkikis oleh waktu dan situasi?

Apakah itu cinta ataukah hanya nafsu yang berdesir selama bertahun-tahun?
Mengapa rasa sakit hati itu ada, kekecewaan, rasa perih sampai air mata tak sengaja jatuh? Apakah itu cinta? atau hanya nafsu? Nafsu ingin mencintai dan dicintai lalu memiliki?
Bukankah cinta itu sendiri bersih dan indah?

Hanya kedamaian yang semestinya ada di dalamnya..

Dulu saya pernah berkata pada seseorang, ibaratnya kita ini kapal yang saling bersilangan di tengah lautan yang mempunyai tujuan masing2 pelabuhan terakhir.. tapi sekarang, sebenarnya dimanakah pelabuhan terakhir itu?

Bukankah ibarat Dobonsolo atau Bukit Siguntang, selama kapal layak jalan, akan selalu berpindah dari pelabuhan satu ke pelabuhan lain, yang kadang akan bertemu beberapa hari di pelabuhan Tanjung Priok.. lalu melanjutkan kembali dengan setia trayek mereka.
Saya bukan kapal katanya, dan saya tidak mau berada di kapal yang berbeda dan akan bersilangan..

Tapi kehidupan ini adalah pilihan, dengan kekerasan kepala saya karena meyakini sesuatu, sedari dulu saya tau, trayek saya tidaklah sesederhana trayek Dobonsolo maupun Bukit Siguntang, saya memilih untuk mengarungi samudra baru dan ketika tiba di pelabuhan pertama, kapal itu saya bakar, sehingga saya membuat seolah2 tidak ada pilihan selain tinggal di pelabuhan itu.

Adalah pilihan untuk membakar kapal, pada saat itu.

Waktupun berjalan, dan karena kehidupan ini adalah pilihan.. akan timbul lagi pilihan2 lain. Selama masih bernafas, pilihan itu akan selalu ada.

Walau tidak selalu tergantung pada keinginan kita, tapi kita akan selalu harus memilih..

Panggung dan Wayang

Kata lagu, dunia ini adalah panggung sandirwara, dimana kita adalah pemainnya.

Bapa bilang, kita ini hanyalah wayang, tergantung sang dalang yang tau jalan ceritanya dan bagaimana akhirnya... dimana mungkin sang dalang itu akan merubah skenario di pertengahan cerita?

Kalau memang dunia ini hanya panggung sandiwara, berarti kita memerankan sebuah peran, bagian dari inti cerita, sebagai pemain figuran, atau pemain utama, tapi kita akan selalu menjadi pemain utama dari cerita kita. Kadang terlihat seseorang yang hadir di kehidupan kita tidaklah begitu penting, hanya sekilas, dan terjadi secara kebetulan, tapi, tidak ada kebetulan yang kebetulan bukan?
Dan kemudian manusia punya pilihan, dari kebetulan2 itu kita tetap dapat membuat pilihan dan keputusan, yang tentunya sebetulnya sudah ada di skenario.

Kadang, kita bertemu dengan seseorang yang pada saat itu sangatlah penting bagi hati dan kehidupan kita, yang ternyata karena menurut skenario yang sudah tertulis tadi, jalan cerita dengan individu tersebut hanyalah sampai pada babak tertentu, lalu cerita berubah, tanpa melibatkan lagi individu yang kita pikir penting tadi.
Yang secara lahiriah akan terpisah samudra dan gunung2.
Tapi bila di skenario tertulis, setelah melewati ribuan mil lautan dan pegunungan, beratus bahkan beribu hari, maka di suatu titik altitude di bumi akan dipertemukan, maka akan bertemulah lagilah mereka.

Bagaimana isi skenario itu selanjutnya, akan tetap menjadi rahasia selamanya, kita tidak bisa berkolusi untuk siapapun untuk ngintip apa isinya.. tugas kita, hanyalah memerankan peran itu, untuk hari ini, besok.. tidak perlu ditunggu, karena akan tiba waktunya.

Manusia, dengan kompleksnya secara holistik, bukan hanya segumpal daging yang disokong tulang belulang, dengan sebongkah otak dan sepotong hati, tapi ada pula energi yang memancar dari sekelilingnya, dimana bagi individu yang terlatih atau melatih diri dapat mengenali frekwensi dari tiap lapisan energi yang dipancarkan oleh individu yang lain. Energi yang bisa dipancarkan karena pengaruh fisiologis, ataupun psikologis.

Kata bapa lagi, kita semua menghirup udara yang sama, apa yang kita rasakan disini, akan sama terasa di sana, begitu sebaliknya.
Tapi ada juga yang ternyata tidak seudara, yang bagai magnet dari kutub yang sama akan saling bertolakan. Bagaimana kita bisa mengetahui apakah ia seudara atau tidak?

Hanya waktulah yang bisa menentukan, diselingi dengan gambaran2 dan pertanda lewat intuisi maupun situasi yang andai saja kita pintar membaca, semua telah tertulis nyata di sekitar kita, andai saja kita bisa membaca dengan mata hati, dan kemudian mendengarkan kata hati..

Mungkin segalanya akan lebih sederhana...

Mon Mari

Il y a cinq ans on se connait, est-ce que ce n'était qu'une illusion ce qu'on avait dans notre espoir avant?
J'ai cru que j'ai trouvé un homme de ma vie, mon capitaine pour mon bateau, avec qui je vais réaliser mon rêve, avoir une simple famille comme les autres, mais la vie ce n'est pas toujours simple..

Mon Mari que j'aimais, et j'aime encore, tu m'avais dit que je ne comprends rien...
Oui.. si tu dis ça..
est-ce que c'était parce que je t'ai demandé d'explication pour quoi tu t'énervais quand je ne fait pas de chose quand tu veux? Ou quand je t'ai demandé pour quoi je dois me justifier de faire ou de ne pas faire quelque chose?

ça devient pire ces derniers mois.. et j'ai essayé de comprendre..
Tu pars.. tu m'as quitté, tu me dis.. tous ce sont à cause de moi..
ça fait mal au coeur.. mais comme tu es.. ce n'est jamais important ce que sentir les autres.. parce que tu n'y es pas
J'ai réalisé beaucoup des choses après ce jour là..

Est-ce que c'était vraiment l'amour ce qu'on avait avant.. et pendant?
Si c'était l'amour.. pour quoi il y a beaucoup de colère ? Pour quoi tu peux me frapper assez facilement quand tu es très en colère et se justifier.. c'est à cause de moi que tu me frappe.. parce que je suis jalouse tu m'avais dit..

Pour quoi ça fait mal... souvent? pour quoi tu ne peux pas accepter le chose inacceptable.. parce que moi.. je t'accepte comme tu es.. tous tes défauts et tes qualités..
Tu ne veux que voir et accepter mes qualités.. tu n'as espéré qu'une femme parfaite.. et je ne suis pas parfaite.. personne est parfaite..
Mais tu vas me dire.. que je ne comprends rien..

J'ai réalisé aussi, comment on peut s'aimer si on ne s'aime pas nous même..
Tu ne t'aime pas, tu ne t'accepte pas, peut être.. comme je ne m'aimais pas, ne m'acceptais pas
Que pour toi c'est une cycle de ta vie.. tous les quatre ans et plus quel que mois.... tu es arrivé toujours au même chose... tu en as marre de ta relation avec quel qu'une... tu vas trouver toujours de raison de partir.. de se justifier.. ce que tu fais avoir bien raison..
Si tu dis ça.. donc tu as bien raison..
A quoi bon, de tenir cette relation si on est pas heureuse ensemble, si tu peux me frapper comme ça.. ce n'est pas l'amour, il n'y a plus d'amour... s'il était là au début

Malgré tout.. je te pardon, malgré les frappes et le mal que tu m'as fait, mais tu ne veux pas me pardonner... pour mes défauts, on n'est que des humains..
Tu as pris ta décision, et tu est trop fière d'écouter ton coeur et y retourner.

Tous ça simplement parce que tu as peur de responsabilité.. comme tu m'avais dit la dernière fois..
Si ce n'est pas pour moi ou parce qu'on est marié.. tu ne travailleras pas.. et que je suis la plus grande responsabilité que tu n'as jamais eu de ta vie.. et tu ne peux plus, tu préfère reprendre ta liberté..

Mais jusqu'à où et jusqu'à quand tu vas courir mon chéri?

Je reprends mes responsabilité comme avant..
Je me tiens debout comme avant..
Je sais que ça serra vide sans toi... parce que tu es mon mari, l'homme de ma vie, mais si c'était le destin.. j'accepte..
Si sans moi tu seras plus heureuse, vas 'y donc.. pars...
J'espère que tu trouveras ce que tu cherchais.. quelle qu'une parfaite.. ou au moins.. toi même,
J'espère... Quand il y a encore le temps.. il y a toujours de l'espoir..